Beminde in het duister (uit Oppervlaktespanning, 2016) is een gedicht dat ik schreef nadat ik leerde over de geschiedenis die Dante Gabriel Rossetti had met zijn werk en zijn muse en vrouw Lizzie Siddal. Lizzie pleegde zelfmoord door een overdosis laudanum te nemen. Als eerbetoon en omdat schrijven hem geen plezier mee kon brengen zonder haar liet hij de dichtbundel waar hij op dat moment aan werkte met zijn vrouw mee begraven.
Hij kreeg echter spijt. Eerst probeerde hij zich nog de woorden die hij had geschreven te herinneren. In het gedicht komt het feit dat alleen Lizzie zijn werk kan ‘lezen’ terug in de zin “Met je ogen gesloten lees je mijn diepste gedachten”. Uiteindelijk, na zeven jaren besluit Dante zijn werk en daarmee zijn vrouw op te laten graven. (Hij kreeg met moeite toestemming en vond het ook ondoenlijk om het zijn moeder te vertellen omdat zijn vader in hetzelfde graf lag maar uiteindelijk op 5 oktober 1868 is het graf opengemaakt en het notitieboekje er uit gehaald.) Delen van Dantes werk blijken onleesbaar en de geur maakt werken uit het boek alleen maar voor korte tijd mogelijk. Maar dat zijn de praktische bezwaren. Hij kreeg last van wroeging. Dat hij de grafrust van zijn vrouw had verstoort zorgde er ook voor dat hij zelf niet is bijgezet in het familiegraf.
Samen met recenter werk geeft hij de gedichten uiteindelijk uit.
Bladzijde uit het opgegraven manuscript.
Houghton Library , Public domain, via Wikimedia Commons, MS Eng 769, Houghton Library, Harvard University. Via Wikimedia Commons
