Met mijn rug naar de belofte
Met mijn rug naar de belofte

Met mijn rug naar de belofte

Met mijn rug naar de belofte
en mijn hoofd geheven
trotseer ik de snijdende wind
regenvlagen striemen mijn gezicht
mijn ogen tranen
 
In de druppels de reflectie
van vervormd ontluikend groen
ik hoef alleen maar uit het raam te klimmen
om vrij te zijn
 
de dorre wintertuin van
het nu ben ik ontgroeid
ik voel de zon mijn gezicht ontdooien
mijn voeten stevig op vruchtbare aarde
 
Met grote veerkrachtige passen
begeef ik me op dit onbekende terrein
de wind aangenaam in mijn rug
mijn ogen tranen
 
Uit: Oppervlaktespanning (2016)