He did not see her. How could it be any difference, the setting September sun shone fiercely in his eyes, the same light must have deprived her of her sight as well. His hands gripped the balustrade even tighter. He stared down at the water of the Meuse. Every so often, his eyes would drift to the right, to the quay where she stood. Where she was once the frail lady on his arm whom he was proud to show the world, now…
Nu heeft Vliegende Stoel al lange tijd een vaste plek maar ooit zwierf ze door heel Hengelo. Zo ook in het prachtige pand aan de Beukweg, nu omgetoverd tot appartementencomplex. Als afscheid van deze bijzondere lokatie (rond 2018?) scheef ik het volgende gedicht: Dag beuk, dag wegdag oude mooie schoolmet je platenplafond en jewaterballet en oh!je hoge ramen Als een boomerang kwamik terug bij jou, geen klapdeurhield mij tegen. Niet je spokenof de kieren waar de wind zomooi door kon spelen Het fietsenhok,…
Met mijn rug naar de belofte en mijn hoofd geheven trotseer ik de snijdende wind regenvlagen striemen mijn gezicht mijn ogen tranen In de druppels de reflectie van vervormd ontluikend groen ik hoef alleen maar uit het raam te klimmen om vrij te zijn de dorre wintertuin van het nu ben ik ontgroeid ik voel de zon mijn gezicht ontdooien mijn voeten stevig op vruchtbare aarde Met grote veerkrachtige passen begeef ik me op dit onbekende terrein de wind aangenaam in mijn rug…
Ik zag hoe ze keek. Zag het vuur in haar ogen weerspiegelen. Afgrijzen tekende zich af om haar mond. Ze staarde naar het meisje naast haar en ik staarde naar haar. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. We zagen hoe alles brandde en hoe machteloos we allebei waren. Ze zag hoe haar vriendinnetje vlam vatte en hoe iedereen probeerde, tevergeefs. En ik stond daar. Hoe kwam ik daar? Ik zag de vlammen, ik voelde de hitte en in die seconde besloot…
Hij blaft nog één maal zijn gewicht steunt zwaar op mijn schouders met elke guts word ik lichter in mijn rechterhand het heft terwijl mijn linker zich gedachtenloos ontdoet van zijn grijszwarte vacht in de weerschijn zie ik mij: vervaagde lijnen die diepte krijgen
