“Kijk niet zo somber, de wereld is best mooi”. Het is een oude man die het zegt. Typisch iets voor een man als hij. Ik kijk naar zijn rimpels en zie dat ze voornamelijk omhoog wijzen. Lachrimpels, fijn-leven rimpels. Een zorgeloze tred en een rechte rug. Zijn praktische jas hangt los. Eronder heeft hij een blouse aan en er hangt een stropdas losjes om zijn hals. Het stoort me dat hij zich met mij bemoeit. Straal ik uit dat je tegen mij mag…
Ik vond het opvallend hoe rustig het was in mijn hoofd. Nu ik naast deze oude man zat leek niets zich meer te roeren. “Er waren dagen dat mijn hoofd een echoput leek voor de lach van een ander. ” Als hij opzij kijkt lijkt er begrip in zijn ogen te liggen. De stropdas hangt scheef onder zijn dertien-in-een- dozijn jas. Hij straalt rust en vertrouwen uit. Als ik hem beter bekijk zie ik dat zijn jas versleten is. Ook zijn schoenen hebben…
twee tot de machttien tot de machthonderdachttienmeter sterrenstofraasde ik voorbijom te vinden watik zocht: mij. je had het koudzag ik direct en mijnhanden staken inzakken met bonnetjesvan restaurants enbitterballen met vlammetjes natuurlijk lustte ikook graag een glas met bieren zo gezeten aan detoog vroeg ik naar hier ik werd duizelig vanhet hier en daar wasjij nou jij of was jij iken wie moest ik zijn danjij kletste maar en ikpraatte wat en opeenswerd het zonneklaar als jij hier ik was en ikhier ook…
Voor Lizzie Siddal Lizzie, mijn beminde Lizzie waar is mijn dochter waar is mijn rede, Lizzie waar ben ik gebleven? Met je ogen gesloten lees je mijn diepste gedachten het wordt tijd Lizzie, het wordt tijd het licht te zien Mijn lust vrat mijn visie wat overblijft ben jij, mijn beminde in het duister Lizzie, in de nacht achtervolg je mij De klokken luiden, Lizzie ze roepen, ze dwingen mij de fungus tiert welig, Lizzie om mijn voeten, mijn lijf Lizze verschoon me…
Ik leun over de reling van de Szabadság híd staar in de diepte en bereken mijn kans mijn geloof liet ik achter op het kussen van hotel Gellért in ruil voor het snoepje dat ik die avond genoten had Een vogel staart me aan zijn ogen blikkeren triomfantelijk in de vertrekkende zon hij weet waarom ik hier sta ik ruik de vervlogen hoop voel de snelheid van mijn vlucht en miljoenen waterdruppels verdrijven mijn eenzaamheid
